Η φούσκα

 Τελικά είχε δίκιο η Μάρω. Τις περισσότερες φορές σε απογοητεύουν οι άνθρωποι που σε γοητεύουν. Αν δεν μπορείς να γοητευτείς...πως θα απογοητευτείς;
 

Κακό πράγμα να δίνεις αφειδώς αξία σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις καλά. Που δεν έχουν υποβάλλει "διαπιστευτήρια" ότι δικαιούνται την αξία αυτή. Που δεν την έχουν αποδείξει ξανά και ξανά. Να τους αφήνεις να σε γοητεύουν. Δεν φταίνε αυτοί όταν σε απογοητεύσουν. Φταις εσύ και μόνο εσύ. Και η Αλκυόνη το ίδιο λέει: "μη ρίχνετε τα άγια στα σκυλια". Τι στο καλό τις διαβάζω αφού δεν τις "ακούω" και κάνω του κεφαλιού μου;
 

Ναι, είμαι πικραμένη (αυτό δεν σκεφτόσουν;). Και πικραμένη είμαι, και στεναχωρημένη είμαι και ότι θες είμαι. Μα πιο πολύ...είμαι θυμωμένη. Θυμωμένη με τον εαυτό μου. Θυμωμένη που η δική μου βλακεία και αδυναμία, επηρεάζει και τους ανθρώπους που αποδεδειγμένα έχουν αξία στη ζωή μου.
 

Σε ανθρώπους σαν εμένα, αλαφροίσκιωτους, θα έπρεπε να απαγορεύεται η αληθινή επικοινωνία με όλους τους ανθρώπους. Ίσως μόνο με κάποιους τρελλούς που μπορούν ακόμα να πουν "νιώθω" και πίσω από αυτή τη λέξη να κρύβεται στην πραγματικότητα η λέξη "καταλαβαίνω". Με νιώθεις τι θέλω να πω; 

Ίσως άνθρωποι σαν εμένα, να πρέπει να μένουν μόνοι, μέσα σε μια φούσκα. Να μην επηρεάζουν και να μην επηρεάζονται.

Ευχαριστώ την Island Angel για την πανέμορφη φωτογραφία.

Αναρτήθηκε από την EvenStar

What's true in our minds is true, whether some people know it or not.